ام الفتنه به يكباره و جن زده از جاي خود برخواست و رسول الله^ص را در بستر نيافت و شمشير خواب هاي بي تعبيرش بر عليه علي^ع انتهايي نداشت . و بهانه ي خوبي بود كه ابليس به آني در تمام وجودش حلول نمايد در نيمه شبي گرم و مهتابي. و مشعلي كه شيطان در دل سياهش افروخته بود و افساري كه بر گردنش آويخته بود و او را بدين سو و بدان سو مي كشانيد. سپيد بانو كه سر تا پا تنديسي از هجوم حقد و حسد وكينه بود، سراسيمه و لرزان، افتان و خيزان، تك تك حجره هاي ديگر زنان رسول مهر و محبت را شخم مي زد و تخم نفاق و تفرقه مي كاشت. و لحظه به لحظه بر آتش خشم بيشه زار فتنه اش افزوده مي شد. هر چه بيشتر جستجو مي كرد كمتر مي يافت. عنان از دست داده بود و با برق شمشير چشمانش، كه شيطان به خوبي در آن لانه كرده بود، همه جا را مي دريد.

و در هر گام كه برمي داشت پند و اندرزهاي رسول خاتم^ص، كه ضمير مرده اش را بدست باران بيداري سپرده بود، او را مي آزرد:

اي دختر ابوبكر، باريتعالي امر فرموده كه مبادا از خانه بدرآيي كه زينت زنان پيامبر چنين باشد. مبادا جزء دشمنان و لعن كنندگان علي^ع باشي و بر او شمشير بگيري. اي عايشه بترس از سگ ها در حوئب، كه دامن تو را به دندان كشند در روزي كه عزم رزم بر علي^ع داري.

در برزخ جستجو آويزان طناب شيطان بود كه ناگهان نسيم صدايي مفرح و مطبوع گونه هايش را نوازش داد، صدايي گره خورده در صداي مهتاب، زخمه هايي بر تارهاي زخمي دل زمين، همنوايي گل در مشايعت بلبل، بوسه هاي خاك بر چهره آفتاب و صداي نزول رحمت للعالمين بر خاكي تفتيده و صدايي آشنا.

بر سرعت گام هاي خود براي رسيدن به محل فوران پ‍‍‍‍ژواك صدا افزود و ديد كه رسول الله اعظم^ص گونه هاي متبرك و مبارك و نمناك خود را بر زمين داغ نهاده اند و همنوا در تلاطم كثرت فرشتگان فرياد مي زنند:

الهي به عليٍ به عليٍ به علي^ع           ....  

عباس